Choroby przenoszone drogą płciową (STDs- sexually transmitted diseases) wciąż są tematem tabu. Każda z kobiet przychodzących do gabinetu z wielką dozą zawstydzenia zaczyna mówić o swojej przypadłości. Myślę, że wynika to z tego, że wciąż społeczeństwu kojarzą się z niemoralnym i rozwiązłym trybem życia. I dlatego irytuje mnie to podwójnie. Bo po pierwsze w posiadaniu wielu partnerów seksualnych nie ma nic złego (o ile dobrze się zabezpieczasz!), każdy postępuje jak chce, a po drugie choroby weneryczne mogą się do nas przypałętać nawet jak jesteśmy wierną żoną od 25 lat. I wcale nie musi być to związane ze zdradą, ale o tym później. Ok, przyznajmy, im więcej partnerów tym więcej okazji do “złapania” którejś z nich, ale bez stygmatyzacji! Seria, którą dziś rozpoczynam, ma na celu wyjaśnienie Wam podłoża tych chorób tak, żebyście mogły się przed nimi uchronić, a gdy już zachorujecie, wiedziały co robić;) Na początku słowem wstępu STDs są chorobami powodowanymi przez grupę drobnoustrojów (bakterii, grzybów, wirusów czy pasożytów). Zarażamy się nimi głównie przez wszystkie rodzaje stosunków płciowych, czyli pochwowe, analne czy oralne. Niektórymi z nich możemy zarazić się także śpiąc w tej samej pościeli czy używając tych samych ręczników, natomiast spokojnie nie wszystkimi i także będę o tym wspominać przy konkretnych mikroorganizmach. Żeby troszeczkę złagodzić oblicze STDs zaznaczę, że najzwyklejsze w świecie infekcje bakteryjne (i grzybicze), z którymi powszechnie zgłaszamy się do ginekologa, także wliczają się w ich poczet (możesz o nich przeczytać w poprzednim wpisie). Dotykają one wielu z nas i pewnie w Waszych głowach pojawia się pytanie, dlaczego występują częściej u kobiet niż u mężczyzn? Po pierwsze środowisko pochwy (ciepło, wilgotno i ciemno) sprzyja powstawaniu infekcji. Po drugie mamy większą powierzchnię błony śluzowej, która jest podatna na działanie wszelkich drobnoustrojów. Skóra musi być uszkodzona, żeby jakiś “gość” wnikną do naszego wnętrza, a błona śluzowa jest na tyle delikatna, że łatwiej ją pokonać i wniknąć. A po trzecie wnętrze naszej pochwy jest trudniejsze (wręcz niemożliwe;) do umycia niż penis (nawet biorąc pod uwagę jego wszelkie zakamarki). Dlatego już na samym początku apeluje – używajmy prezerwatyw! Ma to znaczenie i prz “zwykłych infekcjach pochwy jak i przy poważniejszych chorobach powodowanych przez bakterie, wirusy i pasożyty. Antykoncepcja antykoncepcją, ale tabletki czy plastry niestety nie uchronią Cię przed drobnoustrojami. I o ile przy stałym partnerze możemy o tym nie myśleć, o tyle ciesząc się przygodnym seksem czy rozpoczynając nowy związek, miejmy ją zawsze przy sobie. Kontynuując temat bakterii przechodzimy do kolejnej z chorób, czyli rzeżączki spowodowanej przez bakterię Neisseria gonorrhoeae. Zarażamy się nią głównie przez kontakty seksualne. Dodatkową grupą narażoną na zakażenie są noworodki, dlatego każda kobieta w ciąży jest testowana na obecność tej bakterii, a po porodzie dodatkowo wykonywany jest zabieg Credego, czyli zakropienie 1% roztworu azotanu srebra. Skąd tak rozbudowana profilaktyka? Ponieważ u bobasów dwoinka rzeżączki może powodować zapalenie spojówek, które w swoich największych konsekwencjach może powodować nawet utratę wzroku. Czy jako dorosły można zarazić się inaczej? Istnieją doniesienia o zakażeniu bardziej kontaktowym (ręczniki, deski toaletowe), ale jest to raczej kazuistyka, ponieważ bakteria potrzebuje środowiska życia (czyli ropnej wydzieliny), bo bez niej wysycha i ginie. Kiedy myślimy o rzeżączce? Przy ropnej wydzielinie z pochwy i towarzyszącym jej obfitym miesiączkom. A u mężczyzn lampka zapala się nam przy ropnej wydzielinie z cewki moczowej i bólu przy oddawaniu moczu. Leczenie polega na podawaniu antybiotykoterapii, więc spokojnie udaj się do lekarza i stosuj się do jego zaleceń. Kolejną z chorób bakteryjnych jest kiła powodowana przez krętka bladego (Treponema pallidum). Tutaj sprawa jest bardziej skomplikowana, bo łatwo jest zbagatelizować i przeoczyć początek choroby (kiła I-rzędowa), a jak we wszystkich schorzeniach sprawa komplikuje się wraz z czasem jej trwania. Zmianą pierwotną jest wrzód twardy (wrzód Huntera), czyli początkowo bezbolesna krostka, która z czasem ulega owrzodzeniu. “Lepsza” opcja jest wtedy, gdy zmiana dotyczy widocznych miejsc: mężczyzny i jego prącia, albo kobiety i jej warg sromowych. Niestety czasami lokalizuje się na szyjce macicy lub w kanale odbytu i niby jak się zorientować o ich istnieniu? Dlatego przegapienie zmiany pierwotnej nie jest aż tak trudne… Po kile I-rzędowej czas na II-rzędową (która wciąż jest kiłą wczesną). Charakteryzuje się ona zmianami skórnymi o różnym charakterze – plamek, grudek, krostek etc. Jeśli przegapimy te wszystkie objawy (co zdarza się rzadko, bo o ile pojedynczej zmiany możemy nie odnotować, to raczej jak pojawi się wysypka, drążymy temat) przechodzimy po dwóch latach od zakażenia i zaczyna się kiła późna, czyli III-rzędowa. Podobnie jak w kile wczesnej możemy mieć tutaj okresy objawowe i bezobjawowe, a sama choroba może atakować najważniejsze układy i u różnych osób mieć całkiem inny obraz. I tak w przypadku układu nerwowego mamy zapalenie opon mózgowych i wszystkie jego konsekwencje, a w przypadku układu krążenia upośledzenie ściany małych i dużych tętnic, prowadzące nawet do powstania tętniaka aorty. Dodatkowo powstają tzw. kilaki, czyli zmiany guzowate skóry, narządów wewnętrznych czy kości, które rozpadając się tworzą owrzodzenia psujące dany organ. Dodatkowym problemem w kile jest możliwość transmisji przezłożyskowej z matki do płodu i dlatego wszystkie kobiety w ciąży są także badane w jej kierunku. Bo o ile opis kiły III-rzędowej brzmi hardkorowo, o tyle kiła wrodzona ma nie tylko charakterystyczny wygląd, ale także szereg nieprawidłowości dotyczących całego ciała, które mogą skutkować śmiercią już w życiu płodowym lub porodem przedwczesnym. Po urodzeniu mamy także do czynienia z kiłą wczesną (siodełkowaty nos, marskość wątroby, zmiany skórne, zapalenie płuc etc) oraz późną (triada Hutchinsona , zmiany skórne, kości, zmiany neurologiczne). Ufffff…. Zrobiło się ciężko. Na szczęście żyjemy w czasach, kiedy zazwyczaj wykrywamy kiłę albo badaniami laboratoryjnymi (kobiety w ciąży, komercyjne dobrowolne testy) lub na wczesnym etapie i wtedy podobnie jak w poprzednim przypadku wystarczy antybiotykoterapia. Sytuacja wygląda trochę gorzej, jeśli mamy już nieodwracalne zmiany w organizmie, bo wtedy poza leczeniem antybiotykami, musimy zastosować też leczenie tych przypadłości. Chlamydioza to następna z STDs i powodowana jest przez bakterię Chlamydia trachomatis. Zakażenie często pozostaje bezobjawowe, a w przypadku wersji objawowej najczęstszym jest zapalenie cewki moczowej. Daje standardowe objawy jak ból przy oddawaniu moczu, uczucie niepełnego wypróżnienia i częstomocz. Dodatkowo może pojawić się ropny wyciek z cewki moczowej. Kolejnym objawem choroby może być zapalenie szyjki macicy, które w codziennym funkcjonowaniu będzie nam dawało objawy jak przy zapaleniu pochwy, czyli wyciek ropnej wydzieliny i uczucie swędzenia / pieczenia / dyskomfortu. Chlamydia jest częstą przyczyną niepłodności (ponieważ powoduje stan zapalny nie tylko w obrębie kanału rodnego, ale także w miednicy mniejszej), dlatego np przy procedurze inseminacji jest wymagany ujemny wynik badań molekularnych. Jak w poprzednich mikrobach tak i tutaj możliwa jest transmisja z matki na dziecko. Które objawia się głównie zapaleniem spojówek lub dróg oddechowych po porodzie drogami natury. Leczenie jak to z bakteriami – także antybiotykoterapia. Grupa STDs powodowanych przez bakterie jest dużo większa, omówiłam tutaj te najbardziej charakterystyczne i najgroźniejsze. To towarzystwo obejmuje dodatkowo Haemophilus ducreyi (wrzód weneryczny), Shigella (czerwonka bakteryjna – omówię ją wraz z czerwonką amebową przy pasożytach), infekcje powodowane przez mycoplasma hominis, ureaplasma parvum, ureaplasma urealyticum i wiele innych. Pamiętajcie, że dopiero zaczynamy przygodę z ich poznawaniem, a już jest gorąco! W następnym odcinku wirusy i pasożyty! Pracuje głównie na oddziale onkologicznym, a dyżury spędza na porodówce. Swoją dalszą karierę wiąże głównie z ginekologią onkologiczną. Gdyby miał opisać siebie, powiedziałaby, że jest ginekologiem zapatrzonym w kobiety, a jednocześnie kobietą starającą się być jak najlepszym ginekologiem. Jest lekarzem przechodzącym po szpitalnym korytarzu, operatorem na bloku operacyjnym… Ale chyba przede wszystkim niepoprawną marzycielką wierzącą, że wspólnie możemy sprawić, żeby ten świat był lepszy. Tworzy medyczną twarz Wróżki Cipuszki po to, by kobiety zrozumiały, że nie są odosobnione w swoich problemach, żeby mogły zdobyć informacje nie tylko o chorobach ginekologicznych, ale także szeroko pojętym zdrowiu kobiet – przedstawione przystępnym, humorystycznym językiem.

Koty, jak każde inne zwierzęta, chorują i są predysponowane do niektórych przypadłości. Jednak czy kot może zarazić czymś człowieka? Czy kocie choroby są zaraźliwe? Sprawdźmy! Czy kocie choroby są zaraźliwe? Jakie choroby możesz złapać od swojego pupila? Czy jest się czego bać? Sprawdź, jakie choroby przenoszą koty i jak uniknąć zakażenia. Koronawirus Dzięki niedawno ujawnionym informacjom, że koronawirus zdarza się u kotów, na kocich opiekunów padł strach, a szanse na adopcję kotów bezdomnych drastycznie zmalały. Chociaż różne typy koronawirusa są częstymi przypadłościami kotów, to Covid-19 występuje u nich niezwykle rzadko. Co najważniejsze: według dotychczas przeprowadzonych badań, koronawirus SARS-Cov-2 powodujący chorobę Covid-19 nie może być przenoszony na ludzi przez koty. Jednak może się zdarzyć, że to ty przekażesz Covid-19 swojemu kotu. Dlatego w razie choroby unikaj całowania zwierzaka, nie dziel się z nim swoim jedzeniem i myj ręce przed jego dotknięciem. Dodatkowo zwiększ dbałość o jego higienę. Czystość w kocim domu to podstawa zdrowia zarówno kota, jak i opiekuna, i zawsze trzeba o nią dbać. Jednak w przypadku zachorowania tym bardziej. Posocznica Jeśli zostaniemy pogryzieni przez chorego kota i skończy się to zakażeniem, u człowieka może wystąpić szereg komplikacji. Łagodny obrzęk i ból to powszechne konsekwencje kociego ataku, ale na skrajnym końcu możliwych powikłań, jeśli kot jest zakażony, może znaleźć się śmiertelna posocznica (inaczej sepsa – zagrażająca życiu dysfunkcja narządów spowodowana niewłaściwą reakcją organizmu na zakażenie). Należy zawsze dokładnie umyć miejsce po pogryzieniu czy podrapaniu przez kota, szczególnie nieznajomego. Ranę należy zdezynfekować i jak najszybciej zastosować środek antyseptyczny. Jeśli nie masz pewności, czy zrobiłeś to prawidłowo, zasięgnij porady lekarza. Wścieklizna Wścieklizna to obecnie najgroźniejsza choroba odzwierzęca wywoływana przez wiele różnych szczepów wirusów z rodzaju Lyssavirus. Choć zarażenie się wścieklizną od kota jest możliwe, to zdarza się niezwykle rzadko. To zasługa profilaktycznych szczepień zwierząt domowych i wdrożenia odpowiednich procedur. W przypadku kotów szczepienia nie są obowiązkowe, jednak powinien zdecydować się na nie każdy opiekun kota wychodzącego. Do zakażenia u człowieka dochodzi w wyniku ugryzienia przez wściekłe zwierzę, rzadziej za pośrednictwem śliny. Jeśli ugryzł cię nieznany kot i zdarzyło się to na ulicy, podwórku czy w schronisku, obowiązujące w Polsce przepisy prawne mówią o konieczności wizyty w najbliższym sanepidzie. Jeśli nie wiesz, czy kot był szczepiony przeciw wściekliźnie, możesz dostać serię zastrzyków przeciw wirusowi wścieklizny. Choć bolesne, to mogą uratować życie i zdrowie w przypadku niechybnego zarażenia. Choroba kociego pazura Niektóre koty – zwłaszcza te bezdomne i kocięta – są nosicielami bakterii Bartonella henselae i Bartonella clarridgeiaee, które są przenoszone przez pasożyty: wszy, świerzbowce, kleszcze i pchły. Zakażone koty stają się nosicielami bakterii. Nie każdy kot-nosiciel zachoruje na bartonellozę – u większości osobników objawy nie występują do momentu, w którym nie dojdzie do osłabienia układu odpornościowego. Zwierzęta są bezobjawowymi nosicielami – nie jest możliwe rozpoznanie, czy kot przenosi chorobę. Choroba kociego pazura jest najczęściej przenoszona przez młode kotki i zarażają się nią dzieci do 15. roku życia. Objawy obejmują guzy, pęcherze, obrzęk węzłów chłonnych, bóle głowy, nudności, a u nielicznych pacjentów – po kilku tygodniach – gorączkę. Infekcja ostatecznie ustąpi samoistnie, ale w niektórych przypadkach mogą być wymagane antybiotyki. Profilaktyka polega na unikaniu zadrapań lub ugryzień przez koty, a także dbaniu o higienę pupila i zapobieganiu jego zapchleniu. Na szczęście nie przenosi się z człowieka na drugiego człowieka. Toksoplazmoza Toksoplazmoza (choroba wywoływana przez pierwotniaka Toxoplasma gondii) to chyba najczęściej podawany przykład choroby przenoszonej przez koty. Żywicielami pośrednimi mogą być natomiast wszystkie zwierzęta, a zarażenia od kotów stanowią niezwykłą rzadkość. Wokół toksoplazmozy narosło wiele mitów i nieścisłości. Zarażenie się od kota stanowi nie lada wyzwanie. Sam kot zarazić się może, gdy zje zarażone zwierzę, zakażone surowe lub niedogotowane mięso. Zdecydowanie bardziej na kocie choroby narażone są koty wychodzące. Po zarażeniu w jelitach kota dochodzi do powstawania bardzo dużej ilości oocyst, które wydala on wraz z kałem przez około 1-3 tygodnie jedynie jeden raz w życiu. Wydalone oocysty stają się inwazyjne dla ssaków (w tym człowieka), jednak dopiero po dłuższym czasie (ok. 2 doby) przebywania w odpowiedniej temperaturze, wilgotności i przy dostępie tlenu. Bakterie znajdują się w kocich odchodach. Oznacza to, że aby się zarazić, oocysty musiałyby dostać się do wnętrza naszego organizmu wraz z kałem po minimum 2 dniach od wydalenia go z kociego organizmu. Toksoplazmoza w Polsce W Polsce do zarażenia ludzi Toxoplasma gondii dochodzi najczęściej (w 90% przypadków) poprzez zjedzenie surowego lub niedogotowanego mięsa. Pozostałe 10% przypadków toksoplazmozy u ludzi powoduje picie surowej wody, niepasteryzowanego mleka lub jedzenie niedomytych warzyw, a także świeżych, surowych ostryg. Również w wyniku zakażeń laboratoryjnych, transfuzji świeżej krwi czy transplantacji. Dzieci zarażają się podczas zabaw w piaskownicach lub na placach zabaw, gdzie znajduje się zanieczyszczona gleba, a dorośli poprzez prace ogrodnicze bądź budowlane. Można również zarazić się w wyniku bezpośredniego kontaktu z kotem, jednak tylko wtedy, gdy kot jest siewcą inwazyjnych form pierwotniaka. Zdarza się to w przypadku skrajnego zaniedbywania higieny w kociej kuwecie. Kot nie przenosi oocyst z odbytu na futerko, więc od samego głaskania nie da się zarazić. Należy jednak zawsze myć warzywa i owoce, bo gdyby zakażony kot załatwił się w ich okolicy gdzieś na zewnątrz, to transport bakterii do organizmu człowieka jest możliwy. Salmonella Jak każde zwierzę, kot może być nosicielem bakterii salmonelli. Bakterie z tego rodzaju można znaleźć w przewodzie pokarmowym naszych czworonożnych podopiecznych, te jednak nie mają w związku z tym żadnych przypadłości. Bakterie te częściej wykrywane są w kale kotów karmionych surowym mięsem. Można zarazić się nią przez kontakt z kałem zarażonego kota. Objawy zatrucia salmonellą to ciężka biegunka i wymioty. Jeśli twój kot je surowe mięso lub poluje samodzielnie, jest wielokrotnie bardziej narażony na zarażenie się bakterią. Bąblownica To bardzo rzadka, ale niebezpieczna choroba pasożytnicza powodowana przez larwalną postać tasiemca Echinococcus granulossus (bąblowica jednokomorowa) lub rzadziej E. multilocularis (bąblowica wielokomorowa). U ludzi do zarażenia dochodzi drogą pokarmową poprzez połknięcie jaj tasiemca obecnych na sierści kota lub zanieczyszczonej żywności. Z połkniętych jaj w organizmie człowieka rozwijają się larwy (może to bezobjawowo trwać wiele miesięcy), które osiedlają się głównie w wątrobie i płucach. Grzybica Kocie choroby to również przypadłości skórne. Grzybice skórne wywołane przez dermatofity to jeden z częstszych problemów kotów. Najważniejszym grzybem z tej grupy jest Microsporum canis. Niestety, grzybica cechuje się wysoką zaraźliwością zarówno w stosunku do innych zwierząt, jak i ludzi. Człowiek zaraża się poprzez bezpośredni lub pośredni kontakt ze zwierzęciem. Nie tylko głaskanie chorego kota może być ryzykowne, ale również przebywanie w zakażonym środowisku. Głównym objawem choroby są złuszczające się zmiany, którym towarzyszy utrata włosów. Leczenie jest długotrwałe (leki, szczepionka, antyseptyczne kąpiele). Aby nie dopuścić do zakażenia, należy utrzymywać porządek, prać pościel, kocie legowiska i koce, a przede wszystkim często myć ręce. Świerzb Świerzb wywoływany jest przez świerzbowca drążącego, pasożyta należącego do rodziny roztoczy. Zarażony kot zaczyna łysieć, a odkryta skóra jest sucha. Świerzbowce kocie mogą zarazić człowieka, ale ryzyko jest niewielkie i dotyczy osób o znacznie obniżonej odporności. Konsekwencją zarażenia jest lekkie zaczerwienienie i swędzenie, które ustępuje samoistnie w ciągu kilku dni. Obserwuj furto kota (czy nie ma pierwszych objawów łysienia), a także często myj ręce. Lamblioza Wraz z kałem kotów mogą być wydalane do środowiska pasożyty jelitowe, np. lamblie lub glisty kocie. Człowiek zaraża się lamblią drogą pokarmową. Bywa i odwrotnie – to my zarażamy naszego pupila. Na zarażenie nimi narażone są zwłaszcza dzieci, które bawią się w piasku czy glebie. Niekoniecznie akurat te, które w domu mają pupila. Objawy zarażenia pierwotniakiem giardia lamblia pojawiają się już po kilku dniach. Są to wymioty i biegunka. Następnie dochodzi do spadku masy ciała, zaniku mięśni, senności. Kuracja lekami trwa kilka dni. Chlamydioza To choroba bakteryjna wywoływana przez bakterię Chlamydophila felis. Najczęściej dotyka młode koty, które nie wykształciły jeszcze systemu odpornościowego. Objawia się kocim katarem, kichaniem, ropnym zapaleniem spojówek oraz chorobą dróg oddechowych. Podstawową drogą zakażenia dla człowieka jest kontakt z wydzieliną z worka spojówkowego chorego pupila. W celu zapobiegania chorobie u kotów stosuje się coroczne szczepienia ochronne. Podczas zakażenia u człowieka objawy choroby zazwyczaj nie pojawiają się. W skrajnych przypadkach u mężczyzn można zauważyć nieprawidłową wydzielinę z cewki moczowej, u kobiet natomiast upławy, uczucie pieczenia podczas oddawania moczu, ból w podbrzuszu, przedłużenie miesiączki. Nieleczona chlamydioza może być niebezpieczna i prowadzić do niepłodności, zwłaszcza u kobiet. Robaczyce Tasiemce, tęgoryjce i obleńce – to kocie choroby pasożytnicze, z którymi koty się borykają i mogą potencjalnie zarazić nimi człowieka. Możesz temu zapobiec, regularnie odrobaczając kota u weterynarza i przestrzegając podstawowych zasad higieny. Należy podkreślić, że człowiek rzadko staje się żywicielem tych pasożytów – jest raczej żywicielem przypadkowym.

Dowiesz się tego w tym artykule. Objawy, takie jak gorączka, złe samopoczucie, silne wysypki skórne, a nawet tachykardie mogą wskazywać na choroby wywoływane przez pierwotniaki. Te zaburzenia drobnoustrojowe występują przede wszystkim w wyniku spożycia zanieczyszczonej wody lub ukąszeń bezkręgowców, które noszą w sobie te ^{Bakteria znana jako „pasożyt energii” towarzyszy człowiekowi od tysięcy lat. 3 najważniejsze gatunki to: Chlamydia trachomatis – przenoszona drogą płciową powoduje schorzenia układu rozrodczego (liczba zakażeń w USA w skali roku dochodziła do 4 mln.) należy do grupy choroby weneryczne. Chlamydia psittacci – przenoszona przez ptaki wywołuje nietypowe zapalenie płuc zwane chorobą papuzią lub papuzicą Chlamydia pneumoniae – może przy przewlekłym zakażeniu zwiększyć ryzyko miażdżycy oraz zawału serca.} Borelioza, inaczej zwana chorobą z Lyme lub krętkowicą kleszczową, to choroba zakaźna wywoływana przez bakterie - krętki z rodzaju Borrelia, przenoszone przez kleszcze. W poszczególnych częściach świata chorobę wywołują różne gatunki krętków Borrelia, dlatego objawy boreliozy obserwowane w Europie mogą się różnić od tych Jeśli doszło do zapalenia spojówek (zarówno u dorosłych, jak i u dzieci), zwykle podaje się miejscowo tetracyklinę lub erytromycynę, a leczenie trwa wówczas dłużej, bo nawet 2-3 tygodnie. Trzeba wiedzieć, że chlamydioza to zakażenie bakteryjne, więc gdy wykryta zostaje w organizmie chlamydia, leki bez recepty nie mają szansy ^{Źródłem zakażenia są najczęściej systemy nawilżania i woda z wodociągu. Do zakażenia dochodzi drogą inhalacji zakażonego aerozolu (np. z nebulizatora) lub przez mikroaspirację wody. Choroba nie przenosi się poprzez picie skażonej wody oraz z człowieka na człowieka. Wyróżnia się dwie postacie zakażeń Legionella pneumophila:} Bakteryjne zapalenie skóry to powszechny problem, który może mieć różny stopień nasilenia i różne formy od miejscowych czyraków po infekcje całego ciała, takie jak posocznica, kiedy infekcja przenosi się ze skóry do krwioobiegu. Większość przypadków bakteryjnego zapalenia skóry jest wywoływana przez bakterię gronkowca złocistego lub bakterię paciorkowca. Przyczyny i

Może również przenosić się na domowników od zwierząt domowych, np. psów i kotów. Lamblioza najczęściej występuje u osób podróżujących do krajów tropikalnych. Choroba powoduje dotkliwe objawy biegunkowe. Toksokaroza to choroba powodowana przez larwy nicienia z rodzaju Toxocara spp., czyli glistę psią lub kocią. Żywicielami

Co to jest chlamydioza? Chlamydioza jest w krajach rozwiniętych najczęściej występującą chorobą przenoszoną drogą płciową. Choroba ta wywoływana jest przez zakażenie bakterią Chlamydia trachomatis, która dostaje się do organizmu człowieka podczas współżycia. Chlamydioza zagraża przede wszystkim osobom młodym, prowadzącym

Jest to choroba wywoływana przez bakterie gram-ujemne Burkholderia pseudomallei. Ten patogen, występujący zwykle w ziemi krajów tropikalnych, może przetrwać nawet 6 lat, a co jeszcze bardziej martwiące, może występować w wodzie pitnej. Mimo że do zakażenia dochodzi zwykle przez kontakt z krwią, naukowcy uważają, że bakteria

Obawa przed ugryzieniem przez kleszcza towarzyszy często spacerowiczom i pasjonatom leśnych wędrówek. I nic w tym dziwnego! Kleszcze są wektorami wielu niebezpiecznych patogenów, takich jak wirusy, bakterie czy pierwotniaki. Choroby odkleszczowe stanowią poważny problem społeczno-zdrowotny nie tylko w Polsce, ale i na całym świecie.

Kokcydioza u kur – objawy. Kokcydioza to łatwa do zdiagnozowania choroba kur. Podstawowym jej symptomem w przebiegu ostrej i przewlekłej formy jest uporczywa, śluzowata i czasami zakrwawiona biegunka [1] [3]. Zwierzęta są nastroszone i zbijają się w grupy [2]. Przewlekle chore kury stają się także podatne na kolejne choroby

^{Upławy, swędzenie, pieczenie, ból podczas oddawania moczu. Są to typowe objawy infekcji intymnych. Jeśli je masz, to prawdopodobnie do Twojego organizmu dostały się jakieś drobnoustroje, np. wirusy, bakterie lub pasożyty. Zakażenia układu moczowo-płciowego, bo o nie tutaj chodzi, są jednym z najczęstszych problemów, z jakim} .